Vrijdag, zaterdag en vandaag

Terwijl Joost en Anieke de berg beklimmen met twee medewerksters van de Kenedi Kliniek – op weg naar het kruis – heb ik even het rijk voor mij alleen (tot Rob en Annet terug zijn van Pogradec, waar Rob zou preken). En de mogelijkheid om (eindelijk?) een nieuw stukje te schrijven voor de site. De afgelopen dagen zijn erg druk geweest en we hebben veel gedaan. Ik zal beginnen met afgelopen vrijdag.

Vrijdag hebben we ’s morgens weer met de juf (Margarita) meegekeken. Ze was erg blij dat we er waren, want ze had de twee kinderen tegelijk. We zijn er trouwens ook achter gekomen dat je Cindy en Christi anders schrijft. Het moet zijn: Sindy en Kristi. Ze schrijven hier alles zoals je het (hier) zegt, dus het geeft nog wel eens grappige momenten!
Maar goed… De les met beide kinderen dus. Terwijl ik me met Margarita met Sindy bezig hield, waren Joost en Anieke druk om Kristi enige discipline bij te brengen. Zoals we al eerder verteld hebben, zijn de kinderen hier niet echt goed opgevoed. Als ze gaan huilen of jengelen krijgen ze over het algemeen gewoon wat ze willen, want dan houdt het gehuil op. In de lessen zie je dat terug in een stukje overwicht wat de juf zou moeten hebben, maar het kind feitelijk gezien heeft. Joost en Anieke wilden opnieuw een tweehandige activiteit doen, maar Kristi wilde met de bal spelen. Zoals ons dat bekend is, hebben we de bal als beloning beloofd, maar moest hij eerst de andere activiteit gaan doen. Op zich werkte dit heel goed. Hij bleef wel duidelijke voorkeur hebben voor de bal, maar hij snapte heel goed dat hij in dit geval geen overwicht had.
Sindy heeft netjes eerst haar taallesje gehad en daarna samen met mij een ketting gemaakt van kraaltjes die zij mij aangaf. Wat een samenwerking! We hebben gemerkt dat als haar stoel goed ingesteld staat en ze geholpen wordt om de juiste zithouding aan te houden, ze zich beter kan concentreren. Als haar heupen en voeten gefixeerd worden, zorgt dat voor meer rust in haar bovenlijf.

Na tussen de middag een broodje giros gegeten te hebben buiten op een bankje, naast de oude mannetjes, hebben we in de Kraamkliniek weer een les gegeven aan alle juffen. Dit keer over Sensorische Integratie (daar zal ik verder niet over uitweiden, aangezien dit verslag lang genoeg zal worden zonder dat ik daarover begin). Het viel in goede aarde en ze herkenden het zelf ook bij de kinderen die ze lesgeven, wat voor ons een goed teken was: ze hebben begrepen wat we wilden overbrengen.
Aansluitend zijn we teruggegaan naar de kliniek, waar wederom de baby (van 8 maand oud – zie eerder verslagje) zou komen voor fysiotherapie van Joan. Omdat de baby en haar familie een half uur te laat kwam, hebben we een korte les van Joan en de fysio’s van de Kenedi Kliniek gekregen. Het liep er op uit dat wij ons diep schaamden dat we zo weinig wisten, maar zoals Joan al zei: het was goed voor de fysio’s om te zien dat zij heel veel weten. Ze hebben hier over het algemeen nogal veel last van te weinig zelfvertrouwen, dus het was voor hun een heel goede ervaring. En ons schaamtegevoel zou volgens Joan nog wel worden weggewerkt voor we vertrekken. De werkdagen zijn hier maar tot 4 uur, dus daarna hebben we vast hier en daar nog wel eens tijd voor wat onderwijzing van Joan.
Aan het eind van de middag kwamen de verwachte chauffeurs uit Nederland aan. Zij zijn vanmorgen weer vertrokken, na een leuk weekend met allerlei mooie verhalen over eerdere ritten die ze gemaakt hebben.

Gisteren zijn we om 9 uur met Marleen en Joan vertrokken naar Erseke, een plaatsje zuidelijk van Korca, een uur door de bergen rijden. Wat een belevenis! Het heeft heel veel mooie foto’s opgeleverd en indrukken die we hopelijk niet zullen vergeten. Onderweg zijn we nog naar een dorpje gegaan waar een gezin woonde dat 2 gehandicapte jongens had. Als je het hebt over indrukwekkend… misschien was hopeloos een betere omschrijving. Het exacte verhaal is me niet helemaal duidelijk, maar de jongste heeft ooit kunnen lopen. Nu lag het al bijna een jaar lang in zijn veel te kleine bedje. Zijn linkerbeen stond in een heel onnatuurlijke houding: het been leek uit de heupkom te zijn, want het bovenbeen lag omhoog, waardoor de knie ter hoogte van zijn oksel lag. En zijn onderbeen lag gebogen, waardoor zijn voet naast zijn heup lag. Het is bijna niet voor te stellen waarschijnlijk, maar we voelden ons allemaal niet op ons gemak om er een foto van te maken.
De oudste zoon heeft spierdystrofie, ligt – net als zijn broertje – de hele dag op bed en kijkt tv. Hij zal binnenkort een rolstoel krijgen, waardoor hij misschien weer wat naar buiten kan. Moeder werkt ontzettend hard om het gezin rond te kunnen laten komen en zorg te dragen voor het gezin. Wat vader precies doet, behalve drinken, is niet helemaal duidelijk…

Eenmaal in Erseke aangekomen, hebben we de bijbelschool daar bezocht en zelfs een Nederlander ontmoet! Zij en ik bleken een gezamenlijke kennis te hebben (pa, ma Oudenampsen: Mieke bleek een goede vriendin van haar te zijn en het gaat heel goed met haar momenteel). Na het eten van de lunch (burek) zijn we de berg op gegaan in Erseke en hebben we een heel klein dorpje gevonden, waar we wat hebben rondgekeken. Wat een leuk idyllisch dorpje was dat! Ik hoop dat jullie een beetje een beeld kunnen vormen aan de hand van foto’s!
Na de geweldige terugrit – waarbij het overigens licht regende, of was het natte sneeuw? (!!!) – hebben we heerlijk gegeten bij Antonette’s, een restaurantje hier. Wauw, wat zaten wij vol! We waren met z’n 9-en en hebben gegeten voor in totaal 50 euro… :D We hopen er voor ons vertrek nog een keer te gaan eten, mjammie!

En dan zijn we bij vandaag beland. Vanmorgen zijn we naar de kerk van de Kenedi Kliniek geweest. Was erg bijzonder. We hebben genoten van de muziekanten en het koortje. De preek was ook erg mooi: het ging over God de Vader.
Aansluitend zijn Joost en Anieke met Erjona en Frida de berg op gegaan, richting het grote witte kruis. De foto’s zullen nog wel volgen! Geniet ervan, dat doen wij ook!

Zoals al verwacht is het een heel lang verhaal geworden, maar ja… ik verwacht niet dat iemand daar heel veel problemen mee zal hebben, toch? ;)
Namens Joost en Anieke, de hartelijke groeten vanuit Korca!

Wendy